De laatste tien jaar van het leven van Chermaine Kwant zijn veelbewogen. In haar boek Een ontiegelijke lange adem dat komende week uitkomt, blikt ze terug. Op haar ziekte pulmonale hypertensie, liefde en angsten. Het schrijven ervan is haast therapeutisch. ,,Ik heb veel gelachen en gehuild. Het bleek ook een stukje verwerking te zijn.” Ze zucht diep. Denkt na over alles wat ze heeft verteld, zelf heeft meegemaakt. ,,Ik denk dat ik nu voor het eerst echt mijzelf ben. Alsof mijn lichaam voor het eerst in mijn leven klopt. Misschien is het ook wel een beetje leeftijdsgebonden, maar ik ben nu gelukkig met mijzelf. Door mijn ziekte pulmonale hypertensie ben ik ook geworden wie ik nu ben.”
