In het begin worden vaak erge vermoeidheid en kortademigheid genoemd bij inspanning (bij wandelen of traplopen bijvoorbeeld). Ook kun je last hebben van duizeligheid, flauwvallen en hartkloppingen (een hart dat snel en onregelmatig klopt).
Als de ziekte erger wordt kun je ook kortademig en benauwd zijn als je niet beweegt. De vermoeidheid wordt steeds erger. Soms krijgen mensen ook pijn op hun borst en hoestbuien. Daarnaast kunnen: de nagels en lippen blauw worden (door zuurstof tekort), de aderen in de nek opzwellen, koude handen ontstaan en enkels/benen opzwellen door vochtophoping.
Vaak denkt men eerst aan veelvoorkomende ziekten, zoals astma of hyperventilatie. Daarom wordt pulmonale hypertensie vaak pas in een later stadium ontdekt. Alleen via gericht onderzoek is pulmonale hypertensie vast te stellen.
Omdat PH een ‘onzichtbare’ ziekte is, heerst er vaak veel onbegrip. Pulmonale hypertensie is daarom ook psychologisch een moeilijk te dragen aandoening. Isolatie en depressieve gevoelens worden vaak genoemd door mensen met PH.
De New York Heart Association (NHYA) classificatie
Op advies van de World Health Organisation (WHO) wordt een schema gebruikt om de ernst van de Pulmonale Hypertensie te kunnen beoordelen. Het is een internationale objectieve maatstaf om per klasse een behandelplan op te stellen.
Er zijn vier klassen en de ernst wordt in oplopende volgorde aangegeven:
